Hayırlı Evlat

HAYIRLI EVLAT

Günlük yaşamda karşılaştığımız bazı olaylar ders niteliğinde hayatımıza yön verir bazen. Bende derin etkiler bırakan, şahit olduğum üç olaydan bahsedeceğim size. Bu üç olayda da başrolde anne/babalar ve evlatları yer alıyor.

1) İşini yaptığımız yaşlı teyze yalnızlıktan bunalmış, iki çift laf edecek insan bulamayınca bulduğu ilk fırsatta yanımıza gelip içini dökmeye başlıyordu. 35 inde dul kalmış dört çocukla ve bir daha hiç evlenmemiş. Elde avuçta yok, didinmiş tırmalamış dört çocuğu büyütmüş ve evlendirmiş. Çocukların hepsi İstanbul da kendisi de yazın memlekette kışın sırasıyla çocukların yanında. Memlekette durduğu zamanlarda çocuklar sırasıyla gelir annelerini yalnız bırakmazlarmış fakat şu sıralar yalnız başına yaşıyor. Haliyle çocukları işinde gücünde insanlar, illaki gel demişlerdir ama havalar tam soğumadığı için kendisi de gitmek istemiyormuş. “Sevmiyorum orayı, evin içinde kapanıp kalıyorum, burada nefes alıyorum, bahçeyle uğraşıyorum” diyor ki o yaşına rağmen yaptıklarını görseniz hayret edersiniz. Birgün kızıyla konuşurken, kızının kendisine bakıcı tutmayı teklif ettiğini anlattı. O kadar kızmış ki “Ben seni bakıcıyla mı büyüttüm hayırsız” derken bile o anı tekrar yaşıyor gibiydi.

2) Dinlenmek için banka oturduğum esnada yaşlı bir amca da yanda ki bankta oturmuş hararetli bir şekilde telefonla konuşuyordu. Sesinin gittikçe yükselmesi istemeden de olsa konuştuklarını duymamı sağladı. Anladığım kadarıyla amca tek başına yaşıyor ve hasta. Tedavisi için de biraz para gerekli. Konuştuğu kişi son evladı olacak ki iki kişinin ismini vererek kendisine mazeret sunduklarını, yardımcı olamayacaklarını kısacası kendisini başlarından savdıklarını söylüyordu. Son konuştuğu evladı da mazeret sunmuş olmalı ki amca artık isyan edercesine “Tek başıma öleyim burada o zaman” diyerek telefonu kapatarak çekip gitmesi bir oldu.

3) Dolmuşta şoförle beraber üç kişiyiz. Yaşlı bir amca -şoförle birbirlerini tanıyorlar- şoförle muhabbet ediyor, ben de onları dinliyorum. Amca tek başına yaşıyor. Uğraş olsun diye birsürü tavşan edinmiş, –yaklaşık 80 tane- onlara fırınlardan aldığı bayat ekmekleri götürme derdinde. Şoför, “Çocuk ne yapıyor?” diye sorduğunda başladı anlatmaya. İşinin iyi olduğunu, mutlu mesut yaşadığından bahsetti. Çocuğuna ev aldığını, ihtiyacı olduğunda da birkaç defa kredi çekerek destek olmaya çalıştığını söyledi.  Kendisin paraya ihtiyacı olduğunda çocuğundan istediğini, çocuğunun “Baba telefon çekmiyor, ben seni sonra ararım” dediğini ve bu konunun sonraki konuşmalarda bir daha hiç açılmadığını söylediğinde evladına hala kızgın olduğu her halinden belli oluyordu.

Ne kadar kötü değil mi, insanın evladı tarafından hor görülmesi, ikinci plana atılması ve yalnız bırakılması. Oysa hepimiz geçeceğiz bu döngüden. Evet, insanlar yaşlandıkça daha bi çocuklaşıyorlar ama hiçbirşey bizi büyütüp yetiştiren, her türlü kahrımızı çeken anne/babalarımıza kötü davranmamızı ve onları yok saymamıza neden olamaz.

Allah herkese hayırlı evlat olmayı ve hayırlı evlatlar yetiştirmeyi nasip etsin.

Görsel: tr.sputniknews.com